gece kuşları, uzayan sürgünleri, ilk uyanışın

Batan güneşten sonra kızıllığın son aydınlığı, ilk sessizlik. Oynaşırken su, kendinle barışık kimseye yılışmadan. İşveli dalgalara asılmış hafiften rüzgar. Kış uykusundan ayılmış kampüs sakinlerine gece kuşlarının ilk cıvıltıları dillenir, bahar gecelerinde. Ne güzel öterler makamından, pastoral senfoni icra edilir yanar döner böceklerin şefliğinde. Kilometrelerce uzaklarda anılır zaman tünelinin Ağustos akşamları bir eksik yada bir fazlası, taçlandırılmış hüzün rol keser sıradan. Gece kuşları taşır sürgün yelinin seslerini uzaktan, soluklar sıklaşır göl kuytusunda.

Sefer ÖRÇEN (Göl Kıyısı, Kampüs, Van 2009)